Het verhaal van Carine
Beste bezoeker,
Welkom in mijn wereld.
Neem plaats, zet de hoofdtelefoon op, en gun jezelf even een moment van rust.
Sluit je telefoon aan en laat alles om je heen even los.
Ik nodig je uit om deel uit te maken van het leven van Mama Carine.
Laat je raken door haar ontroerende verhaal, waarin ze haar tattoo's onthult die haar ziel dragen, en het diepe verhaal dat achter elke inktlijn schuilgaat
Veel liefs,
Pour mon fils Vincent.
Het verdriet om een kinderleven dat uit een gezin wordt weggerukt, is de meest donkere kleur zwart die er kan zijn
'Matteo Simoni' - De morgen
Lettre a Vincent
Voor altijd dicht bij jou
Carine liet de vingerafdruk van haar zoon vereeuwigen, samen met zijn naam. Zo is Vincent altijd bij haar.
Aan Vincent, mijn zoon
De trots in mijn leven zijn mijn twee zonen en mijn kleinkind, Vincent, Matthieu en Noé.
Als alleenstaande ouder geef je alles voor je kinderen, je draagt elke rol met liefde, zelfs die van papa.
Dat deed ik elke dag met vreugde, vastberaden om jullie een warm nest te bieden,
een thuis doordrenkt met waarden en normen. Het was mijn levensdoel, mijn
houvast. Maar hoe hard je ook probeert, soms beslist het lot anders…
Ik kijk naar jouw vingerafdruk, Vincent. Die kleine afdruk die ik op mijn voet liet
tatoeëren, is nu een tastbare herinnering aan jou. Terwijl ik over die vingerafdruk
wrijf, hoor ik in gedachten je lach weerklinken, hoor ik je stem, en probeer ik je
gezicht voor me te zien—dat gezicht dat ik zo mis, dat gezicht dat nooit meer echt
dichtbij zal zijn.
Je favoriete knuffelbeer, die nog steeds op dezelfde plek staat in het huis, kijkt me
aan met die lege ogen. Soms lijkt het alsof hij me wil troosten, alsof hij begrijpt wat
ik voel. Maar ook hij is een stukje kwijt van zichzelf, net zoals ik. Zonder jou,
Vincent, is niets nog hetzelfde...
Ik ben je verloren, niet één keer maar twee keer. De eerste keer toen je verslaafd
raakte aan pijnstillers—je was er nog, maar je was veranderd, ver weg in een
wereld waar ik je niet kon bereiken. Toch leefde je nog, en er was hoop. Maar de
tweede keer verloor ik je aan het eeuwige leven, een verlies dat me volledig heeft
verwoest. Een traan rolt over mijn wang, en ik voel hoe de leegte in mij zich verder
uitbreidt. De tranen blijven stromen, vers en rauw, net zoals de pijn die me elke
dag weer overvalt. Op vijftien januari 2024 stierf je na een gevecht van drie lange
dagen tegen jezelf, een strijd die je niet kon winnen.
Drie dagen vol hoop en wanhoop, waarin de tijd onze vijand was. Drie dagen lang
lag je daar, verbonden aan machines die je leven in hun handen hielden, maar met
weinig kans op overleven. Elke seconde voelde als een eeuwigheid. De tranen
worden heviger, mijn hart doet pijn, niet alleen door het verdriet dat ik moet
dragen, maar ook omdat een deel van mijn hart is weggerukt, voorgoed
verdwenen. Wat overblijft, is een gapend gat, gevuld met herinneringen aan jou.
Het spijt me, Vincent. Het spijt me zo dat je te trots was om hulp te vragen.
Misschien heb ik je te goed willen opvoeden, je willen leren om sterk en
onafhankelijk te zijn, een man die zijn problemen zelf oplost. Ik weiger om over je
te praten in de verleden tijd, want in mijn hart blijf je leven.
Het spijt me dat je dacht dat je niet bij ons terecht kon. Ik ken die koppigheid maar
al te goed, ik heb diezelfde strijd gestreden. Had je maar geweten, lieve Vincent, dat
het vragen om hulp geen zwakte is. Maar nu zijn het vijgen na Pasen, woorden die
ik je niet meer kan zeggen.
Toch ben ik dankbaar, zo ontzettend dankbaar voor de momenten die we samen
hebben beleefd.
Zevendertig jaar lang mocht ik je mama zijn, en ook een beetje je
papa. Ik ben dankbaar voor de zoon die je was, voor de man die je geworden bent.
Terwijl mijn handen weer beginnen te trillen en mijn mond onwillekeurig pruilt,
voel ik de tranen opnieuw opkomen. Het is alsof mijn lichaam niet anders kan,
alsof het rouwen nooit ophoudt.
Mijn blik dwaalt af naar de binnenkant van mijn pols, waar jouw naam staat
getatoeëerd: ‘Vincent’. Weet je nog, Vincent, hoe ik je vertelde dat ik eigenlijk geen
fan ben van tattoos? Je zou er om lachen, waar je ook bent, dat weet ik zeker. Maar
nu draag ik er twee, gezet door de liefste vriendin. Als ik mijn ogen sluit, zie ik je
gezicht voor me, die prachtige glimlach. Het is maar een glimp, een schim in mijn
gedachten, maar het voelt echt. En soms, als ik goed oplet, voel ik een kleine bries,
zelfs als er geen wind is. Ik voel het, Vincent, je bent nog steeds dicht bij mij.
Er is nog zoveel dat ik je wil zeggen, zoveel woorden die onuitgesproken blijven.
Maar het belangrijkste, Vincent, is dat ik van je hou. We moeten het nu even
doen… zonder jou.
Voor Carine, door Chari de Leeuw, de pluim van de studio.